---

با «گوش سومی» به حرف‌های کودکتان گوش کنید
ما نمی‌توانیم همیشه آماده شنیدن پیام‌های سری که کودکان برای ما می‌فرستند باشیم، ولی اولیاء می‌توانند تخصص «شنیدن یا گوش سوم» را پیدا کنند: شنیدن آن‌چه که کودکان می‌گویند و آنگاه فکر کردن در مورد این‌که معنی واقعی گفته‌های آنان چیست. شما اولین روانشناس کودک خود هستید. گوش کردن با گوش سوم از طرفی کاری ذوقی است، از طرفی نیازمند تمرین است و از طرف دیگر نوعی کارآگاه بازی است. هدف این است که برای شما این آگاهی ایجاد شود که بچه شما در چه حال است. در واقع مانند خواندن واقعیت‌ها از لابلای رفتارها است. به عنوان مثال، یک اولیاء که «گوش سوم» دارند، می‌فهمند که تظاهر کردن دخترش به ناتوانی به علت این است که احتیاج به توجه بیشتری دارد. یا یک پسربچه یاغی، در و اقع درخواست اعمال محدودیت‌های معقول را دارد.
نقطه نظر فرزند خود را دریابید
بچه‌ها دوست دارند که غمخوار آنها باشید. بچه‌های چهار و پنج ساله‌ای که به آنها درس می‌دادم، هنگامی که با آنها آوازهای «سلامت روانی» را که خودم ساخته بودم می‌خواندیم، با علاقه در خواندن شرکت می‌کردند. به‌خصوص یکی از این آوازها مرا به آنها خیلی نزدیک می‌کرد. شروع آن چنین بود: «همه می‌گویند...» و بعد هر بچه‌ای آن‌چه را که وادار به انجامش می‌کردند، نام می‌برد. گله‌های همه آنها مشابه بود: «همه می‌گویند برو مسواک بزن، برو بخواب، برو بیرون، بنشین، پاشو، دست‌هایت را بشوی، شامت را بخور.» گاهی اوقات، بزرگ‌ترها برای بچه‌ها زورگو به نظر می‌رسند. (گاهی اوقات من به آنها «دستوراتی» می‌دادم تا فکر نکنند که من یک موجود استثنایی هستم.)
در بحث‌های خانوادگی به نظر کودک خود احترام بگذارید، هرچند که با نظر شما در تعارض باشد. اگر فرزندان شما با شما موافقت نمی‌کنند، به آنها بگویید که شما به نظر آنها احترام می‌گذارید، ولی نظر شما متفاوت است. بعضی بچه‌ها - به‌خصوص نوجوانان - به مخالفت کردن علاقه دارند، چون فکر می‌کنند که هیچ کس مانند آنها دنیا را درک نمی‌کند! خوشحال باشید که آنها برای خود نظری دارند. تجسم کنید که اگر همه خانواده شما همیشه با شما موافق بودند، چه زندگی یکنواختی می‌شد.
من به تجربه دریافته‌ام که هیچ‌گاه فکر نکنم که همه کودکان می‌توانند حتی ساده‌ترین اطلاعات را در مورد خودشان بر زبان بیاورند: نام و نام خانوادگی، محل زندگی، نام اولیاء، اعضای خانواده و واقعیات شخصی دیگر.
چگونه ممکن است که یک کودک نام خود را نداند؟ با کمال تعجب، خیلی از بچه‌ها نمی‌دانند. ممکن است نام مستعار یا اسم کوچک خود را بدانند، ولی همه آنها نام کامل خود را نمی‌دانند. نام‌ها برای تصویر درونی ما، اهمیت دارند. آنها به ما کمک می‌کنند که هویت خود را دریابیم.
بچه‌ها در مورد ساختار بدنی خود اطلاعات زیادی ندارند. منظور من جنسیت نیست. بعد از بازی بین‌المللی که اولیاء با کودک خود انجام می‌دهند: دماغت کجاست؟ گوشت کجاست؟ چشمت کو؟ - بازی آناتومی تمام می‌شود. آیا تا به حال دیده‌اید که یک اولیاء بپرسد: «بند انگشتت کجاست؟» به همین دلیل است که داشتن یک آینه تمام قد در خانه برای آموزش به کودک مهم است: بچه‌ها اصلا نمی‌دانند که از روبرو چه شکلی هستند. آنها معمولا خود را در آینه‌های دستشویی که کوچک هستند، می‌بینند.
ما نمی‌توانیم فرض کنیم که بچه‌ها آنقدر که ما می‌خواهیم، نسبت به خود احساس خوبی داشته باشند، ولی می‌توانیم با محبت و راهنمایی، شرایط را برای این‌که اعتماد به نفس داشته باشند، مهیا سازیم. پیغام «من می‌توانم» که ما با زبان و با زبان بی‌زبانی می‌فرستیم، آثار عمیقی در کودک باقی می‌گذارد. این موضوع روی تمام جنبه‌های زندگی آنها اثر می‌گذارد. آنها واقعا سعی می‌کنند که انتظارات ما را برآورده سازند. این تلاش، برنامه پنهانی یک خویشتنِ در حال رشد است.



مشاوره کودک توسط مشاور کودک، دکتر مشاور کودکان،مشاور کودک خوب، در مراحل مشاوره کودک در خانواده، مشاوره کودک در مدرسه و مشاوره کودک در بین هم کلاسی ها و دوستان و اقوام خانوادگی انجام پذیر است.

---

دکتر کودکان ، دکتر روانشناس کودک ، دکتر روانپزشک کودک

---

مشاور کودک شما
در بهترین مراکز مورد تایید
کانون مشاوران ایران

کانون مشاوران ایران با افتخار با استفاده از برترین دکتر روانشناس و روانپزشکی بهترین خدمات مشاوره کودک و مشاوره مادران و والدین و برگزاری دوره های آموزشی برای کودکان و والدین را به شما ارائه می دهد!

---